Starostwo Powiatowe w Kamieniu Pomorskim

Powiat Kamieński jest specyficznie położony w przestrzeni przyrodniczo-geograficznej nad Zatoką Pomorską i Zalewem Szczecińskim oraz rzeką Dziwną w bezpośrednim sąsiedztwie morsko-lądowego Wolińskiego Parku Narodowego i Puszczy Goleniowskiej. Powiat Kamieński składa się z sześciu gmin. Pięć z nich posiada status miejsko-wiejski. Są nimi: Kamień Pomorski, Dziwnów, Golczewo, Międzyzdroje i Wolin. Natomiast status gminy wiejskiej posiada Świerzno. Powiat zamieszkuje 47672 mieszkańców co przy powierzchni 1006 km² daje średnie zaludnienie około 48 osób na 1 km².

Powierzchnia i ludność Powiatu Kamieńskiego

Gmina	Powierzchnia km²	Liczba ludności ogółem	Mężczyźni	Kobiety
Dziwnów	37,91	4110	2026	2084
Golczewo	175,39	6017	2996	3021
Kamień Pomorski	208,53	14375	6893	7482
Międzyzdroje	117,17	6580	3142	3438
Świerzno	140,20	4258	2104	2154
Wolin	327,45	12332	6082	6250
Razem	1006,65	47672	23243	24429

Kamień Pomorski jest siedzibą powiatu i gminy. Jest to piękne miasteczko leżące nad brzegiem Zalewu Kamieńskiego, 10 m. n.p.m., w odległości 8 km od Bałtyku. Obszar miejscowości wynosi około 9 km², a obszar gminy, której jest siedzibą około 208,53 km². Gminę zamieszkuje 14496 osób, z czego w samym mieście niespełna 10000. nazwa miasta pochodzi od naturalnego zjawiska typograficznego, wielkiego głazu narzutowego spoczywającego w wodach Zalewu Kamieńskiego przy północnym brzegu pobliskiej Wyspy Chrząszczewskiej.

Kamień Pomorski jest jednym z najstarszych miast na Pomorzu Zachodnim. Pierwsze ślady osadnictwa sięgają czasów starożytnych. W IX wieku istniał tu gród obronny zaś w X wieku pojawiło się rzemieślnicze podgrodzie. Na przełomie XI i XII wieku Kamień Pomorski był stolicą Pomorza Zachodniego. Od 1175 roku po zniszczeniu przez Duńczyków Wolina znajdowała się tu także stolica biskupstwa zachodniopomorskiego. Prawa miejskie Kamień Pomorski otrzymał w 1274 roku z rąk księcia Barnima I. Fakt ten zapoczątkował nowy etap w rozwoju miasta trwający do 1478 roku, kiedy to Bogusław X zjednoczył całe Pomorze Zachodnie. Dobre połączenia lądowe z nadmorskimi miastami niemieckimi wyznaczyły szlak handlowy przechodzący przez Kamień do Kołobrzegu, Słupska i Gdańska. W 1308 roku na Kamień Pomorski napadli Brandenburczycy, wówczas całe miasto spłonęło. W pierwszej połowie XIV wieku zaczęto budować mury miejskie. Z biegiem czasu w obrębie miasta powstało wiele sakralnych i świeckich budowli. W XIV wieku wzniesiono ratusz będący siedzibą rady miejskiej, cechów i sądu ławniczego. W ciągu wieków Kamień Pomorski znajdował się w strefie wpływów duńskich, brandenburskich, szwedzkich, pruskich, przy czym w granicach państwa polskiego znalazł się po zakończeniu II wojny światowej.

Gmina Dziwnów znajduje się w północno-zachodniej części województwa zachodnio-pomorskiego. Jest pięknie wkomponowana w wody Morza Bałtyckiego, Zalewu Kamieńskiego, Jeziora Wrzosowskiego, rzeki Dziwny i leży częściowo na Wyspie Wolin oraz stałym lądzie. Graniczy z gminami Wolin, Kamień Pomorski, Świerzno, Rewal. Jest najmniejszą gminą województwa o wydłużonym równoleżnikowo kształcie. Oś wschód-zachód ma długość 17,2 km a najdłuższa oś północ-południe ma długość 3,3 km Północna granica gminy opiera się na linii brzegowej Bałtyku (17,5 km).
Od południa granica gminy przebiega przez Zalew Kamieński i Jezioro Wrzosowskie (10,8 km). Długość całkowita granic gminy wynosi 43,1 km. Gminę zamieszkuje 4196 mieszkańców co przy powierzchni 3791ha daje średnie zaludnienie około 120 osób na 1km. W skład gminy Dziwnów wchodzą jeszcze trzy inne miejscowości: Międzywodzie, Dziwnówek i Łukęcin. Od stycznia 2004 roku Dziwnów uzyskał prawa miejskie przez co stał się pierwszym najmłodszym miastem w Unii Europejskiej. Pierwsza wzmianka kronikarska o Dziwnowie pochodzi z roku 1243. We wczesnym średniowieczu wiódł tędy ważny szlak łączący Zalew Szczeciński z Bałtykiem. Przed rokiem 1274 występuje nazwa Dyvenov pochodząca od rzeki wiodącej z Zalewu Szczecińskiego do Bałtyku. Nazwę wodną zestawia się z tematem div czyli „dziki” co określa ona rzekę nieuporządkowaną, dziką, zarośniętą, względnie o gwałtownym biegu wody.
W późniejszym czasie nazwa ta została zgermanizowana – Divenow. Do XIX wieku Dziwnów był typową osadą rybacką. Dodatkowym zajęciem ludności była obróbka bursztynu.

Od 1828 roku miejscowość Berg Divenow i Ost Divenow oraz miejscowości pobliskie Heidenbrink (Międzywodzie) Klein Divenow (Dziwnówek) i Kalkberg (Wapno) nieistniejąca dzisiaj wioska między Dziwnowem, a Łukęcinem zaczęły przyjmować letników. Wczasowicze zamieszkiwali u miejscowych rybaków.
Pierwszy dom wczasowy zbudowano w 1844 r. W roku 1867 liczba ich wzrosła do 31. Pod koniec XIX wieku odkryto źródła solankowe i jodowo-borowinowe a na ich bazie powstał pierwszy zakład solankowy i sanatorium. Liczba mieszkańców stałych Dziwnowa wzrosła i w roku 1870 wynosiła już 171 osób. Dziwnów i Kamień Pomorski były uzdrowiskami posiadającymi podstawową bazę leczniczo-zabiegową i sanatoria. W 1888 roku na terenie Dziwnowa było 27 domów rybackich, kilka pensjonatów, kilka hoteli. Nastąpiło ożywienie gospodarcze przynoszące właścicielom coraz to większe dochody. Do roku 1918 wybudowano jeszcze dodatkowo 50 domów o rozszerzonych funkcjach świadczących usługi noclegowe i gastronomiczne. Działania wojenne w roki 1945 doprowadziły do ucieczki i ewakuacji ludności niemieckiej i całkowitą dezorganizacją życia społecznego. 19 października 1946 r. powstała w Dziwnowie Gminna Rada Narodowa. W 1947 roku liczba stałych mieszkańców wynosiła 512 Polaków i 8 Niemców. W końcu lat 50 i latach 60 w gminie powstały nowe najczęściej zakładowe ośrodki wypoczynkowe, ośrodki poniemieckie przejął w zarząd FWP. W roku 1960 Dziwnów liczył 1601 mieszkańców, a przy końcu 1980 roku 2996 mieszkańców. Po roku 1989 w okresie przemian ustrojowych większość obiektów turystycznych została sprywatyzowana.

Golczewo jest to piękne miasteczko położone przy krańcu Puszczy Goleniowskiej, między dwoma jeziorami Szczuce i Okonie. Powierzchnia Gminy Golczewo wynosi 17539 ha. Gminę Golczewo zamieszkuje 6280 mieszkańców w tym w samym Golczewie mieszka 2824 mieszkańców. W skład gminy wchodzi jedno osiedle Golczewo oraz 12 sołectw. Początki gminy sięgają IX-X wieku kiedy nad jeziorem Okonie powstało grodzisko, terytorium plemienne Wolinian. Nazwa Golczewo pochodzi od imienia ówczesnego właściciela Golisza. W drugiej połowie XVII wieku gmina przeszła w ręce Brandenburgii. W połowie XIX wieku osada spełniająca wówczas wszystkie funkcje ośrodka miejskiego liczyła 1000 osób, a w 1876 roku 1300 osób. Rozwój oraz rozbudowa miejscowości po wojnie zaczęły następować dopiero od 1974 roku, kiedy Golczewo zaliczono do tzw. „Gmin wzorcowych”. 1 stycznia 1990 roku Premier III Rzeczypospolitej nadał miejscowości Golczewo prawa miejskie.

Międzyzdroje położone jest nad Morzem Bałtyckim przy Wolińskim Parku Narodowym. Międzyzdroje zajmują powierzchnię 117,17 km, w tym Park Woliński zajmuje 10937 ha. Miasteczko zamieszkałe jest przez około 6000 osób. W sezonie wakacyjnym dziennie gości około 100000 letników. Już od XIX wieku Międzyzdroje nazywane jest „perłą Bałtyku”. Najstarsze źródła historyczne podają, iż na dzisiejszym terenie miasta znajdowały się dwie osady: Kępieńce i Żelazo. W XIII wieku w centrum obecnych Międzyzdrojów powstała karczma, która pełniła bardzo wiele funkcji. Zaopatrywała podróżnych w żywność oraz była miejscem spotkań mieszkańców, którzy w ówczesnych czasach zajmowali się głównie rolnictwem, rybołówstwem, myślistwem i hodowlą zwierząt. W wieku XVIII Międzyzdroje zostało dotknięte falą wojen i wioska przechodziła raz w ręce Szwedzie raz w pruskie. W tym samym okresie zaczęli się pojawiać pierwsi letnicy. W roku 1835 powstały pierwsze obiekty kąpieliskowe na plaży. W 1842 roku gmina wybudowała kasyno, a w 1860 roku belgijski kupiec Lejeune zbudował Dom Kultury. Uruchomienie zakładu przyrodoleczniczego, w którym do czasu odkrycia miejscowych solanek sól doprowadzano aż z Kołobrzegu, pozwoliło miastu uzyskać rangę uzdrowiska nadmorskiego. Na początku XX wieku do Międzyzdrojów doprowadzono linię kolejową i oddano do użytku sieć wodociągową i kanalizacyjną. Dnia 1 lipca 1906 roku miasto uzyskało 300 metrowe molo. W czasie II wojny światowej miasto ucierpiało niewiele, po wyzwoleniu Międzyzdroje otrzymały statut miasta. Większość pensjonatów położonych przy promenadzie przejął Fundusz Wczasów Pracowniczych. W latach 60 i 70 powstało wiele zakładowych domów wczasowych, a w roku 1960 powołano Woliński Park Narodowy, dwa lata później Muzeum Przyrodnicze WPN. W roku 1976 sprowadzono do parku żubry i utworzono rezerwat żubrów.

Gmina Wolin położona jest w północno zachodniej części województwa. Obejmuje obszar 327 km², wyspę Wolin oraz część lężącą na stałym lądzie na wschód od rzeki Dziwny. Od północy granicę gminy wyznacza Morze Bałtyckie, a od południa Zalew Szczeciński. W centralnej części wyspy znajduje się Woliński Park Narodowy. Wolin leży na prastarym szlaku komunikacyjnym, łączącym miejscowości wybrzeża Bałtyku od Hamburga po Gdańsk. Najstarsze ślady ludzkiego bytowania na terenie dzisiejszej gminy Wolin sięgają epoki kamienia, czyli 4200-1700 lat p.n.e., a znaleziska świadczą o istnieniu osadnictwa nieprzerwanie we wszystkich późniejszych epokach: brązu, żelaza, okresu wpływów rzymskich i wędrówki ludów. W czasie wojny 30-letniej miasto zostało zniszczone i spalone. Od XI wieku do połowy XVII wieku Wolin był częścią Księstwa Zachodniopomorskiego, rządzonego przez dynastię Gryfitów. Po wymarciu dynastii, tereny położone przy ujściu Odry, a więc i Wolin znalazły się pod panowaniem szwedzkim od 1648 do 1720 roku. Następnie zostały przejęte przez Prusy, a potem Rzeszę Niemiecką. W czasie II wojny światowej, podczas zdobywania go przez armię czerwoną został zniszczony w 70%. Całkowitemu zniszczeniu uległo stare miasto. Dzisiejszy Wolin to miasto liczące około 5000 mieszkańców i spełniające rolę lokalnego ośrodka administracyjnego, handlowego i usługowego.